БИІКТІК

Қазақ университетінің журналистика факультетіне 1969 жылы оқуға түскен біздің курс студенттері өте талантты болды. Оны осы университетте өткен бес жыл ішінде олардың бойынан байқалған екі ерекшелік анық айғақтайды деп ойлаймын. Мұның біріншісі, курстастарымыздың қай-қайсысының да аудиторияда лекция тыңдап, кітапханада семинарға дайындаудан басқа бір ізгі істері бар-тын. Ол Алматыдағы газет-журнал редакциялары мен телерадио студияларына жиі барып, сондағы шығармашылық ортамен байланыс орнатуға деген құштарлығы еді. Осының нәтижесінде алғашқы оқу жылдарының өзінде-ақ көбіміздің әңгіме, өлең, очерктеріміз «Жалын» альманағы мен «Қазақ әдебиеті», «Лениншіл жас», «Білім және еңбек» беттерінде басылып, Қазақ радиосының «Шалқар», «Ұшқын» бағдарламалары арқылы эфирге таралып жатты. Ал үшінші-төртінші курстарда… Жоғарыдағыдай творчестволық белсенділіктің нәтижесі шығар, сірә, студент біздердің әдеби-публицистикалық шығармаларымыз түрлі ұжымдық жинақтарға еніп, тіпті жеке кітап та болып шыға бастады.
Осындай творчестволық тегеурінділік өз жемісін бермей қойған жоқ. Өйткені екінші ерекшелік деп айтар оның түпкі нәтижесі 1974 жылғы қуанышты хабардан анық көрінді. Ол ректораттың сол уақытта оқу бітіретін біздің курстағы 50 түлектің 17-ін астанамыз Алматыдағы газет-журнал мен телерадиоға жұмысқа қалдыру туралы ұйғарымы еді. Соның арқасында біз Алатау баурайындағы арман қалада қиын да қызықты еңбек жолымызды бастадық.
Бүгін мен, міне, осы курстастарымыздың бірі де бірегейі Намазәлі Омашев туралы сөз қозғамақпын. Иә, қазір атағынан ат үркетін үлкен ғалым, профессор, түрлі халықаралық сыйлықтардың лауреаты, республикамызға еңбек сіңірген қайраткер Нәкең журналистикадағы ең алғашқы қадамын жоғарыда айтқан Қазақ радиосындағы тілшілік жұмыстан бастаған-тын. Ол кезде үйленіп, отау құрғанымыз, салт басты сабау қамшылы болып жүргеніміз бар, бәрімізде баспана деген атымен жоқ. Қаланың Кіші станица Таулықырат, Тастақ секілді түкпір-түкпірінде пәтер жалдап тұрамыз. Сондықтан ұдайы араласып, хал-жағдайды біліп тұру қиын еді. Бірақ оған қарамастан, қалада қалған 17 курстастың ішіндегі Несіпбек, Тұрсын, Асқар, Намазәлі, Сәулебек және Дәуітәлі бастаған біздің топтың жұбы жазылмады. Жұмыс күндеріндегі кешкі бос уақытта жиыла қалып, «Арман» дәмханасына барамыз. Ол бір-бірімізді көріп, аман-саулығымызды білдіретін мейірлі ынтымақ мекені-тін. Ал сенбі, жексенбіде «жеке творчествомызбен шұғылдану» үшін орталық кітапханаға бет аламыз. Бұл өзіміз жалдап тұрып жатқан суық та сұрқай баспана секілді емес, ойға алған шығармаңды шабытпен орындайтын жарық та жылы әрі өте тыныш орын болатын. Міне, осы екі жерде бас қосқан кезде біз бір-біріміздің баспасөз беттеріне шыққан, радиодан берілген материалдарымызды айтып, құттықтайтынбыз. Оларды талдап, пікір білдіретінбіз.
Сондай жүздесулердегі көп айтып, мақталатыны Намазәлінің эфирдегі радиофельетондары еді. Өзінің айтуы бойынша ол Қазақ радиосына жұмысқа қабылданған кезде Нығмет Жанділдин деген ер көңілді аға буын өкілінің қоластында істейді. Арғы-бергіден хабары мол бұл кісі қарамағындағы жас тілшінің ұшқыр да шалт мінезді қимылы мен ауызекі сөздегі отты тілінің өткірлігін байқайды. Сөйтеді де өзі басқаратын бөлімдегі көптен бері «жүрмей» келе жатқан бір жұмысты осы қызметкері арқылы «жөндеп» алуға бел байлайды. Ол радиофельетон жанрына тән материалдардың жұтаң күйге түсіп, бардан гөрі жоққа тән жағдайға жеткен мүшкіл халі еді. Рас, мұндағы басшы-қосшы болып бәрі аталған кемістікті қайтсек түзетеміз деп талай әрекетке барып көріпті. Соның бірі мысалы сатирик Ислам Шұғаевты авторлыққа тартқан екен. Бірақ болмапты. Содан соң олар фельетоншы Нұрдаулет Байсеркеевке қолқа салған. Одан да ештеңе шықпапты. Осыны айтқан Нығмет ағай бөлімегі аталған кемшілікті жолға қоюды Намазәліге тапсырып, сын мақалаға қалай тақырып тауып, оған қажет фактілерді қайдан алу керектігін тәптіштеп түсіндіреді. Сондағы айтылған ақылдың бірі республикалық халықтық Бақылау комитетіне барып, солармен байланыс орнату еді.
«Сіздің бізге келіп жолыққан бұл қадамыңыз дұрыс, – дейді тілшіні қарсы алған құзыретті мекеменің жауапты қызметкері. – Олай дейтінім, республикамыздың аймақтары мен өңірлерінен келіп түскен дабыл хаттарды тексеру үшін біз сол жерге комиссия жібереміз. Олар мәселеге көз жеткізген соң кеткен кемшіліктерге байланысты сараптамалық анықтама жазады. Сонда сізге егер: «Осы тексеру қорытындысындағы мына эпизод пен фактілер менің болашақтағы сын материалыма керек-ау», – деген ой келсе, мархабат! Алыңыз. Пайдаланыңыз. Көз алдыңызға елестетіп көріңізші… «Правда» газетінің шолушысы Илья Шатуновскийді кім білмейді? Бәрі біледі. Міне, сол кісі өзі істейтін басылымдағы апта сайын шығып жатқан фельетондарына керек тақырыпты қайдан табады? Әр жетідегі беруге тиіс сын мақалаларын жазуға қалай үлгереді? Одақтас республикалардағы халықтық Бақылау комитеті анықтаған тексеру қорытындыларынан дер едік. Атақты журналист сондағы фактілерге сүйенеді. Сөйтеді де оны фельетонға айналдырады. Айтарым, сіздер мен біздер осылай ынтымақтасып жұмыс істейік. Бұдан Қазақ радиосы мен халықтық Бақылау комитеті ұтпаса, ұтылмайды.»
Жаңа танысының мына сөзі діттеген ойын дөп басқан Намазәлі қайтарында аталған мекеменің таяуда ғана тексеріп бітірген бір дабыл хат қорытындысын алып редакцияға келеді. Сөйтеді де сондағы эпизод бойынша «Май шелпек» атты фельетонды өмірге әкеледі. Одан соң «Сүйкеп жатыр» сын мақаласы туады. Оның бұдан кейінгі өткір тілмен жазылған «Түрлі-түрлі жегіш бар», «Сауда сақал сипағанша» деген тақырыптағы мақалалары да эфирден тыңдаған жұртты енжар қалдырмайды. Ал «Ет жегің келсе есептеспе», «Қулар жарысы», «Шұқымаса жүре алмай ма?» фельетондары тіпті қызық. Фактілерді сөйлетуі өзгеше. Көтерген тақырыптары көкейкесті.
Осы арада еске алатын бір жайт, ол кезде кісі есігінде жүрген біздерге телевизор көру арман. Ал радио мен журнал… Қолжетімді. Неге десеңіз, кез келген басылымды таңертең киоскіден сатып ала аласың. Радио өзің жұмыс істейтін редакция бөлмелері қабырғасында саңқылдап тұр. Сондықтан әріптесіміздің жоғарыдағы әуе толқынынан берген фельетондарын күндіз қызмет орнымызда отырып тыңдасақ, кешке трамваймен үйге қайтқанда, оның елеусіздеу бір бұрышындағы орынға жайғасып, сөмкеміздегі «ВЭФ – Спидола» транзисторынан есту арқылы жанкүйер болып жүрдік. Мұндағы айтпағым, Намазәліні КазГУ-дегі оқудан кейін журналистика әлеміне алып келген, оның аты-жөнін елге танытқан Қазақ радиосының әуе толқыны, сондағы «Көреген» айдарымен берілген фельетондары еді.
…Осылайша арада үш жыл өткен. Бір күні кітапханада кездесіп қалған Намазәлі университеттегі ұстаздары өзін оқытушылыққа шақырып жатқанын айтты. Сөзіне қарағанда әңгіме былай екен. Журфакта көп жылдан бері «Радио хабары» пәнінен сабақ беретін доцент Рамазан Сағымбеков ағай Қарағандыға қызмет ауыстырыпты. Облыстық «Орталық Қазақстан» газетінің редакторы болып. «Бос тұрған орынға кім лайық?» дегенде деканат таңдауы Намазәлі Омашевқа түседі. Себебі… Біріншіден, ол осы факультеттің түлегі. Бес жыл бойы баспасөзге қатысты пәндермен қатар радиожурналистика курсын да тереңдей оқып, диплом жұмысын осы саладан қорғаған. Екіншіден, университетті бітірген соң еңбек жолын бірден Қазақ радиосында бастап, ондағы шығармашылық-техникалық орта ахуалына бейімделіп қалған практик маман. Бұған қоса аталған факультетте жұмыс істейтін кадрлардың орта жасы 65-тен төмен түспей тұрған құрамды жасарту керек деген ректорат талабы тағы бар. Осыларды ескере келіп декан Темірбек Қожакеев Телевизия және радио хабарлары комитетінің төрағасы Хамит Хасеновке өтініш хат жолдаған ғой.
Сонымен кешегі осы жоғары оқу орнының түлегі, одан аз ғана уақыт ішінде Қазақ радиосының елге танылып үлгерген талантты өкілі университетке келіп оқытушылық жұмысын бастады. Жанашыр достары біздер: «Қалай болар екен?» – дейміз іштей. «Қиналып жүрген жоқ па?» деп те ойлап қоямыз кейде. Жоқ, бәрі жақсы екен! Бұл хабарды алғаш айтып, бізге жеткізген студенттер болды. «Лениншіл жастағы» өндірістік тәжірибеден өтуге келген олардың айтуынша, қазір лекциядағы бірсарындылыққа бұйыққан бұрынғы көңілсіз көрініс жоқ. Аудитория іші жандана түскен. Өйткені жас ұстаз сабақты жаңаша өткізуге тырысады. Соның бірі мәселен оның өзі көп сөйлей бермей, студенттерді әңгіме етіп отырған тақырыпқа сұрақ-жауап немесе тапсырма беру формасындағы әдіспен тарта білетіндігі.
«Бірде, – деді факультеттегі сондай жайтты есінде ұмытпай сақтап қалған журналист ініміз Шархан Қазығұл, – аудиториядағы лекциясын оқып болған Намазәлі ағай: «Сендер, – деді бәрімізге барлай қарап, – келесі сабаққа бар-жоғы 30 жол хабар жазып алып келіңдер». «Сол да сөз болып па?!» деп мұғалімімізге менсінбей қарадық. Бірақ небәрі жарты беттік шағын дүниенің мазмұнын естігенде, не істерімізді білмей абдырадық та қалдық. «Хабар болғанда былай, – деді ол кісі. – Осы жаңа ғана радиодан естідіңдер. Бүгін таңғы сағат 8-ден 23 минут 35 секунд кеткенде Байқоңырдан космос кемесі ұшырылды. Бұл хабарланған ақпараттан оқырманның білгісі келетіні: «Ол неге түстен кейін ұшпады? Неге түнде әуеге көтерілмеді? Неліктен таңертеңгі уақытта ғарышқа старт алып отыр?». Сендер міне, өздерің жазатын хабарда бәрінен бұрын осы сұраққа жауап беруге тиіссіңдер». Ал керек болса? Әлгінде айтылған жарты бет тапсырманы 10 минутта жазып тастайтындай болып отырған біз көзімізбен жер шұқып, отырдық та қалдық. Іздемеген ғылыми журнал, қарамаған анықтамалық кітабымыз жоқ. Таба алмай пұшайман болдық. Өйткені бұл сұрақтың жауабын осыған дейін еш маман жазбаған. Космонавтика тақырыбымен бір адамдай шұғылданған «Комсомольская правдадағы» Ярослав Голованов деген журналист бар еді. Өкінішке қарай, ол да ештеңе демепті. Қойшы, не керек, аталған сұрақтың жауабын іздеп жарты ай жүрдік. Сөйтсек, Ғарыш ғылыми-зерттеу орталығының алдын ала есептеулері бойынша, Байқоңырдан космос кемесі дәл жоғарыдағы көрсетілген уақыт бойынша ұшырылғанда ғана салмақсыздық кеңістігіне жетеді екен. Осы тұжырымды білу үшін біз екі жеті іздендік. Оны ойымызға тоқу үшін көптеген газет-журнал ақтардық. Студенттерге бұл пайда ма? Пайда. Оқулықтардағы ескірген ереже, көнерген деректерден конспект жасағаннан көңілге қонатын не бар? Ештеңе. Ал жаңадан келген оқытушымыз Намазәлі ағайдың мына тапсырмасы болашақ журналист біздердің белгілі тақырыпты түбіне дейін іздеп, зерттеуге деген құштарлығымызды оятты».
Шархан Қазығұл осылай десе, оның әріптесі Бекжігіт Сердәлі ұстазының сол бір кездегі лекциясының тартымдылығы туралы былай дегені бар. «Байқамай жүріппіз, – дейді ол, – радионың өмірдегі маңызы зор тіршілік құралы екенін Намазәлі ағаның сабағы арқылы ұқтық. «Сіз автокөлік жүргізіп келе жатырсыз делік, – деп бастаған-тын ол кісі бір лекциясын. – Сонда күнделікті жағдайдан хабардар болу үшін ақпарат құралдары: теледидар, газет, радиоға көңіліңіз ауатыны анық. Алғашқысы – үйде. Ол машина ішінде жоқ. Сондықтан оны іздемейсіз. Ал газет … Көлік жүргізіп келе жатқан адамға басылым беттерін ашып оқу қиын. Өйткені рульде отырған сіз алдыңыздағы жолдан назарыңыз басқаға ауып, апатты жағдайға ұшырап қалуыңыз мүмкін. Сондықтан мұндай кездегі ең ыңғайлы нәрсе – радио. Қолыңыз – рульде, көзіңіз – алда, құлағыңыз – кабинадағы радиода. Тек зейін қойып, тыңдап отырсаңыз болғаны». Сабақтағы айтылған осы сөздерден кейін, енді сен әуе толқындары әлеміне қызықпай көр!?.. Ұмытпасам, сол жылы курсымыздағы бүкіл «Б» тобы болып, өндірістік практикамызды Қазақ радиосына барып өткізуге ұйғарым жасағанбыз. Сөйтіп, ондағы Әнуарбек Байжанбаев пен Сауық Жақанова секілді «аңыз» аға-апаларымызды көзімізбен көріп, эфирге хабар тарататын студияларға керемет құштарлықпен қызыға қарағанымыз бар. Сондай ғажап ортаны танып, білуге себеп болған Намазәлі ағаның жоғарыдағы лекциясы еді».
…Бұл кейіпкеріміздің КазГУ-ге оқытушы болып келген кездегі журфактың оқу үдерісіне қосқан жаңалығының біреуі ғана. Айта берсек мұндай тың бастама, озық тәжірибелер оның сабақ беру методикасында көп. Тіптен көп. Олар, мәселен, лекцияда студенттердің бір тобының: «Алматыдан сөйлеп тұрмыз!» – деп мінберден кезек-кезек диктор кейпіне еніп мәтін оқуы, екіншілерінің семинарда бөлінген 15 минут ішінде оқытушы ұсынған тақырыпқа репортаж жазып үлгеруі немесе қысқы семестр кезінде бүкіл курс қыз-жігіттері болып өз күштерімен қаладағы Офицерлер үйі өмірінен брошюра кітапша, Ботаника бағының тыныс-тіршілігінен А-3 форматындағы газет шығаруы ұстаз Намазәлі Омашев идеясынан туындаған сабақ әдістері болатын.
Түрлі ізденістерге толы осындай еңбектердің нәтижесінде ол алдымен студент қауымының сүйіспеншілігіне ие болды. Уақыт өте келе оқытушы-профессорлар құрамының ыстық ықыласына бөленді. Факультеттегі қалыптасқан осы бір қолайлы моральдық-психологиялық ахуал кейіпкеріміздің бойындағы жоғарыда байқалған педагогтік бейімділігін ғана емес, ғылым мен әкімшілік басқару салаларындағы қабілеттілігінің де жарқырай көрінуіне кең жол ашты. Соның арқасында Нәкең МГУ-де кандидаттық диссертация қорғауға қол жеткізіп, осы ғылыми атаққа ие болған соң «Радиожурналистика» кафедрасына жетекшілік етті. Доктор атанып, факультет деканы, одан университет проректоры болды. Оның 1981–2001 жылдар аралығындағы бұл тамаша еңбек жолын мен егжей-тегжейлі айтып жатпаймын. Себебі, мұның бәрін кезінде тегеурінді талант Бауыржан Омарұлы «ЮНЕСКО-ның профессоры» атты мақаласында келістіре отырып жазған. Сондықтан ондағы деталь, штрих, фрагменттерді қайталамай: «Ғалым Намазәлі Омашев ғылымда не жаңалық ашып, бұл салаға нендей еңбек сіңірді?» деген тақырып төңірегінде аз-кем әңгіме қозғайын.
Бұл сұраққа жауап іздегенде ойымызға: «Бәрекелді!» – деп айтарлық үш мәселе оралады. Оның алғашқысы егемендіктің елең-алаңында КазГУ-дің журфагындағы оқу үдерісінде кейіпкеріміздің өзі жеке дара жасап, өмірге енгізген жаңа концепциясы. Одан кейінгі атап айтар жайт, Қазақ радиосы хабарларының қай жылдан бастап эфирге таралған уақытын мұрағаттағы тың деректерді тауып, анықтау арқылы оның бұрынғы тарихына өзгеріс енгізген батыл қадамы. Соңғысы руханиятымыздың бір де бірегей бөлігі журналистика әлемін ел-жұртқа ғылым ретінде танытып, оған ресми түрде мәртебе беруге қол жеткізген ерен еңбегі.
Енді осы аталған қадау-қадау жаңалықтарға жеке-жеке тоқталайық. Мысалы: «Жаңа концепцияны жеке дара өзі жасады», деген мәселеге келер болсақ… Иә, мұны оқырмандарға көрнекті ғалым Мұхтар Құл-Мұхаммедтің сөзі арқылы жеткізгеніміз жөн ғой деп ойлаймын. Сол кездегі жағдайдан жақсы хабардар Мұхтар Абрарұлы: «90-жылдары декан Намазәлі Омашев жаңа заман талабына жауап беретін концепцияны қолға алып, оны өзі жасап шықты. Ол кезде мұндай ұмтылыс МГУ-дің өзінде жоқ еді. Иә, сөйтіп, бұрынғы alma mater М.В.Ломоносов атындағы Мәскеу мемлекеттік университетіндегі жоқ бағдарлама Қазақстанда жасалды. Соның нәтижесінде ҚазҰУ журфагында ЮНЕСКО-ның баспасөз құрылымдарымен байланыс орнатылды. Халықаралық журналистика кафедрасы ашылып, БАҚ менеджменті мен жарнамасы, Паблик рилейшнз курстары жұмыс істей бастады. 1995–2005 жылдары мұндай жаңалық ұшқындары Орталық Азиядағы көршілес мемлекеттерде әлі жоқ-тын. Сондықтан бұларды жоғарыда айтылған жаңа концепцияның жемісі деп білуіміз керек», – дейді.
Енді кейіпкеріміздің ғылымдағы ерекше із қалдырған екінші мәселе туралы бірер сөз. Нәкеңнің айтуынша кеңестік кезеңдегі, тіпті тәуелсіздік тұсындағы түрлі құжаттарда Қазақ радиосының тарихы 1931 жылдан басталады деп жазылып келген. Бұл республика Үкіметінің аталған датаны сол уақыттағы Алматыда пайдалануға берілген 10 киловаттық жаңа радиостансаның ашылуымен байланыстырған шешім еді. Бірақ 70-80-жылдары зерттеушілер жоғарыдағы жайтқа байланысты жаңа жорамалдар айта бастады. Мысалы, кезінде аталған салаға біраз уақыт жетекшілк еткен Н.Сыздықов пен И.Колчин: «Қазақстанда радио алғаш 1923 жылы істеді», десе, ғалым Р.Сағымбеков: «20-жылдардың басында-ақ елге қолда бар радиостансалар арқылы хабарлар беріле бастады», – дейді. Ал профессор С.Қозыбаев болса жоғарыдағы сөздерді құптайды. Сөйтеді де өз ойын: «Республика алғашқы радио хабарын 1920–1921 жылдары бастады», деп тұжырады.
«Жарайды», – делік. Бірақ мұнда жетпейтін бір нәрсе бар. Ол – дәлдіктің жоқтығы. Бұлай дейтініміз, алдағы автор пікірін: «20-жылдардың басында», – десе, соңғысы: «1920–1921 жылдары», – деп шамалайды. Осыларды ой елегінен өткізген ғалым Намазәлі Омашев тәуелсіздіктің алдында аталған ақтаңдақтың сырын ашуға бел шешіп кіріседі. Нәтижесінде, көп тың дерекке қол жеткізеді. Солардың ішіндегі құндысы бұрынғы КОКП Орталық Комитеті жанындағы марксизм-ленинзм институтының мұрағатындағы 17-қордан табылған мәлімет еді. Қызығы – папка сыртына жазылған тақырыптың радиоға мүлде қатысы жоқтығы-тын. Оның көп уақыт бойы зерттеушілер назарынан тыс қалып келгендігі осыдан болса керек.
Ал ішінде… 1921 жылғы наурызда республикамыздың сол кездегі астанасы Орынборда баспасөз, радио хабарларын ұйымдастыратын Ресей телеграф агенттігінің Қазақ бөлімшесі (ҚазРОСТА) ашылғаны атап айтылған. Соны негізге алған Қазақ АКСР Халық Комиссарлары Кеңесі арнайы шешім шығарады. Ол 1921 жылдың 1 қазанынан бастап, Орынбордағы орталық радиостанса арқылы күніне 1 600 сөзден тұратын радиобюллетень материалдарын республика аумағына таратуға құқық берген құжат еді. Атап айтарымыз – бұған дейін Үкімет тарапынан осындай ресми пәрмен арқылы еліміздің әуе толқынына тараған радио хабарлары болмаған. Және жергілікті жердегі эфирлік құрылымдар сол күннен бастап Орынбордағы орталық радиостансаға бағынып, есеп беріп отырған. «Ендеше», – деп ойлайды Нәкең. 1921 жылдың қазан айын Қазақ радиосының туған күні деп атауға негіз бар!». Осылайша ізденімпаз ғалым әуе толқынымыздағы қуатты ақпарат кеңістігінің тарихын 1931 емес, 1921 жыл деп 10 жыл әріге жылжытқан жайы бар.
Сөз соңында өзі ҚазҰУ-де оқытушы, декан, проректор болып жүріп ұлттық журналистикамызды жаңа деңгейге көтерген, 1996 жылғы Д.14А.02.22 диссертациялық кеңесте «Журналистика» мамандығы бойынша жеке 10.01.10 шифрын ашуға қол жеткізіп, бұл салаға ғылым ретінде мәртебе беруге жол ашқан кейіпкеріміздің адамгершілік болмысының да өте жоғары жан екендігін айта кеткіміз келеді. Иә, ол жұртқа қамқор ізгілік істер иесі. Оны сөзбен емес, өмірдік мысалдармен өріп айтсақ, 1994 жылы «Қазақтелефильм» студиясы жабылып қалды. Ондағы жұмыссыз қалған 80 адамның ішінде 20 жылы бойы сонда табан аудармай еңбек еткен курстасымыз Қосылған Әбжанов та бар еді. Жасы сол кездері 50-ге кеп қалған ағамызды ол уақытта кім жұмысқа ала қойсын?… Міне, сонда Нәкең оны еш ойланбастан журфактағы «Телерадио» кафедрасына оқытушылыққа шақырды. Ғылыми атағы жоқ деген қаңқу сөзден құтқару үшін өзі жетекші болып жүріп, кандидаттық диссертация қорғатты. Сөйтіп, курстас ағамызды зейнет жасына жеткізіп қана қоймай, тағы да жұмыс істеуге мүмкіндік туғызып, ол кісінің отбасы алдындағы абыройын асырғаны бар. Ал ақын Бауыржан Жақыпқа қолұшын беруі… «1986–2001 жылдары мен ҚазҰУ-дегі журфакта Намазәлі ағамен бірге жұмыс істедім», дейді ол. Қызметке келген кезімде Нәкең деканның орынбасары еді. Сол уақытта-ақ мені бірден өзіне жақын тартып, ақылшым бола білді. Ағамыз 1995 жылдан бастап декан болды. Сонда мені кезең-кезеңімен екі кафедраға меңгеруші етіп тағайындады. 2001 жылы… Университеттің проректоры болып жоғарылағанда, мені орнына декандыққа қойып кетті. Нәкеңнің осы жақсылықтарын мен еш уақытта ұмытпаймын».
Міне, біздің кейіпкеріміздің болмыс-бітімі осындай. Қолы ашық, көңілі ақ, пейілі кең, жаны жомарт оған жақын достары біз де, ел де қызыға қарайды. Жақсылығына жанкүйерміз, тіршілігіне тілектеспіз.
Жанболат АУПБАЕВ,
Қазақстанның еңбек сіңірген қайраткері
«Егемен Қазақстан»,
18 қаңтар 2025